#4 Privacy of "Doe eens gek"

Nou.
Puh.
Privacy.
Jaja.
Het is me wat zeg.

Privacy.

Moet ik daar ook wat over zeggen? Over privacy? Dat ik, zoals de tekst bij dit Ding voorstelt mezelf Google en dat ik dan vervolgens verrast roep "Oh, dat er zoveel bewaard wordt!" of "Gut zeg, het is maar goed dat ik geen informatie over mezelf prijsgeef in een tweet of blogtekst, de hele wereld kan het lezen".

Duh.

Als ik naar het station loop kom ik zeker 6 beveiligingscamera's (check) tegen die me filmen. Op het station koop ik koffie met mijn pinpas (check). Ik houd mijn ov-kaart voor een paaltje (check). In Heerhugowaard stap ik uit, houd hetzelfde kaartje voor een paaltje (check) en haal mijn fiets uit de stalling met weer een ander kaartje (check). En de hele tijd staat mijn mobiele telefoon aan (continue check).

Privacy is een groot en nastrevenswaardig goed. Alleen bestaat het nauwelijks. Is dat erg? Ja, dat is erg.

*zucht*
Dit schiet niet op zo.

Ik snap best dat privacy een Ding is. Alleen, dit is een verdiepcursus en ik neem daardoor aan dat mensen die deze cursus doen niet voor het eerst nadenken over privacy en het internet. Ik, en ik bedoel dat niet arrogant of wijsneuzerig, doe dit internetgedoe al sinds de tijd van externe, gierende inbelmodems, de tijd van Netscapebrowsers en verbindingen die zo langzaam waren dat je het laden van plaatjes maar uitzette omdat de pagina anders nooit op je scherm kwam. Dus, ik weet het nu wel. Echt.

Privacy is een groot goed, en je moet daardoor opletten met wat je allemaal op het internet laat verschijnen. Zo goed?

Maar, ja er is een maar.

De hang naar privacy, naar het niet laten doorschemeren van persoonlijke meningen of het niet vertellen over persoonlijke ervaringen kan ook te ver gaan, of misschien beter, dat kan ook jammer zijn. Ik lees veel teksten op het internet, persoonlijke blogs maar ook blogs van bijvoorbeeld bibliotheken.
Persoonlijke blogs, in ieder geval die blogs die graag lees, koppelen een eigen stijl met meer algemene onderwerpen. Persoonlijke meningen, ervaringen worden verweven met algemenere dingen. Dat maakt die blogs leesbaar. Soms ben ik het er mee eens, soms wil ik iemand met het schuim op mijn lippen door het beeldscherm trekken, dat maakt niet uit. De tekst die ik lees is van iemand en die iemand is duidelijk waarneembaar in de tekst.
Hoe anders is dat vaak met algemene bibliotheekblogs. De bloedeloze, meningvermijdende zinnen staren je tegemoet. Hier een algemeenheid, daar een platitude. Nergens een persoonlijkheid. Nergens een iemand. Gaap!

En ik weet het, de blogtekstjes die ik voor het werk schrijf zijn vaak ook zo. Maar ergens vind ik dat dat anders zou moeten. Ergens vind ik dat teksten, ook die van een bibliotheek, meer zouden moeten zijn dan een zielloze verzameling op safe spelende zinnen. Bibliotheken en de mensen die er werken vinden allemaal ergens iets van. In het echt heeft iedereen een mening. Alleen in de teksten die worden afgescheiden merk je daar vaak niets van. En dat lijkt me jammerlijk.

Bibliotheken gaan over verhalen, maar als ze zelf alleen maar saai, onpersoonlijk marketingtechnisch veilig proza blijven produceren lijkt het er niet op alsof ze zelf een verhaal te vertellen hebben.

Nou ja, als je een beetje je best gaat ook het laatste stuk wel over privacy. Misschien.

Liedje. Toen dit tekstje nog alleen over het Ding ging kwam ik niet verder dan iets van The Eurythmics. Maar dat kwam door 1984. En het, nogal slechte lied bleek "sex crimes" te heten. Wat me weer wat anders lijkt.

Over het liedje dat er nu bij staat, over het moment, schreef ik eerder al een tekstje. Kijk, ik weet ook wel dat ik niet 's werelds meest uitgelaten persoon ben. Maar soms kan het geen kwaad jezelf eens te laten gaan (rond 3:30 en nee, ik ben niet in beeld maar als het wel zo was geweest had ik er niet mee gezeten). En misschien moeten we niet me z'n allen gaan staan springen op het werk. Maar wat meer persoonlijkheid in de tekstjes, dat kan denk ik geen kwaad.

Doe eens gek.

Ding 3 of "The bird is the word"

Begin deze week twitterde ik de zin "Poes doet liever andere VerdiepDingen", en hing er een foto aan.
Wat later liet mijn telefoon me weten dat de tweet als favoriet was gemarkeerd door gebruikster "sexRachael118" (de gebruiker is nu geblokkeerd zie ik). Waarom deze, volgens haar fotootje nauwelijks over kleding beschikkende twitteraarster deze zin als favoriet aanmerkte moet de lezer zelf maar bedenken.

Van de mensen uit Bergen, Heiloo en Langedijk die eerder de 23Dingen cursus volgenden zijn er niet veel blijven twitteren. Naast mezelf zie ik regelmatig tweets van twee andere oud-cursisten en heel incidenteel nog wel eens wat van max. 3 anderen.

Jammerlijk weinig.

Twitter is een "ding" waar ik soms veel gebruik van maak maar ook iets waar ik me soms met afgrijzen van afwend.  Het "kijk mij eens lollig en vooral ironisch zijn in 140 tekens", daar kan ik weinig mee. En ja, ik kan nog steeds zwaar geïrriteerd raken als ik bv in een tweet Purmerend tik en daarna gevolgd wordt door een makelaar in Purmerend. Maar daarover schreef ik al eerder een stukje waar ik niet overheen ga komen.
Tegelijkertijd volg ik me veel plezier collega's in andere bibliotheken, kranten en twitteraars in het Midden Oosten, muzikanten, podia en nog een handvol gewoon aardige mensen die ik nog nooit in het echt heb ontmoet.

Ding 3 gedaan, lijstje gemaakt met twitteraars uit het Midden Oosten (dat had ik me al 34 keer voorgenomen), Tweetdeck kende ik al. Nou ja, nog niet veel nieuws bij dit Ding.

Maar, om me er niet te makkelijk van af te maken, even iets anders. Als Bibliotheek Langedijk twitteren we. Redelijk wat volgers, en er zitten zelfs echte mensen tussen. Tot nu toe posten we tweets over activiteiten en leuke dingen die iets met lezen en/of boeken te maken hebben. Soms reageren mensen en dan zeggen we wat terug.

Maar, moet het anders? En, kan dat?

Edo noemde in zijn inleiding van maandag het gebruikt van #durftevragen of #dtv op Twitter. Mensen weten iets niet, of niet zeker en zetten hun vraag op Twitter met #dtv of #durftevragen erachter.
Bibliotheken waren/zijn of noemen zich vaak informatiebemiddelaars. Wij kunnen goed vragen beantwoorden. Vinden we. Als dat zo is, en het aantal vragen die tijdens de openingsuren worden gesteld nemen af (door allerlei redenen) moeten we dan onze kwaliteiten ook op Twitter gaan gebruiken? Moeten we dat bijvoorbeeld gaan doen door de #dtv's  die gesteld worden in Langedijk te gaan beantwoorden?
En, voor je "Ja natuurlijk" roept, hoe zie je dat voor je, hoe zie praktisch gezien je eigen rol in die uitbreiding van de vraagbeantwoording?

Als niet-serieus bijdoel van de cursus heb ik verzonnen dat ik bij elk behandeld Ding een "toepasselijk" liedje plaats. Bij dit Ding kwam ik meteen op Surfin' Bird, dat ik ken van de Ramones. Maar, tijdens het zoeken kwam ik ook het origineel tegen. En dat filmpje wil ik niemand onthouden.
Kijk vooral even vanaf 1:09, André van Duyn op XTC. Echt.

Ding 1 & 2 of Schizofrenie is een boeiende ziekte

De man die in de rij voor me zat in het vliegtuig naar Egypte zag er uit als iemand die zijn stoel zonder op of om te kijken in de slaapstand zou zetten. Degene die achter hem zat moest het dan maar met nog minder ruimte doen.
Nadat er een aantal zaken waren omgeroepen draaide zijn overdadig opgeschilderde vrouw, die met twee ongetwijfeld aan ADHD lijdende kinderen aan de andere kant van het gangpad zat zich naar hem toe.
"Heb je je telefoon wel uitgezet?".
De man keek haar met nauwelijks verhulde verbazing aan, en zei slechts kort en met veel vanzelfsprekendheid, "Nee".
En daarna zette hij zijn stoel, zonder op of om te kijken in de slaapstand.

Net als bij de start van de 23Dingen cursus begin ik, als privépersoon aan deze cursus met de nodige scepsis. Tussen mij en de Homo Connectus Continues wil het nog steeds niet echt boteren.
Het eindeloze gestaar naar schermpjes op perrons, in treinen, in pauzes en tijdens concerten blijft me, en dan ben ik mild, verbazen. Waarom kijkt iemand naar zijn telefoon en slaat aan het tikken als Paul Weller het dreinende Friday Street inzet? Waarom kiest iemand ervoor om dat mee te delen aan onduidelijke anderen en daardoor zelf niet helemaal meer aanwezig te zijn? Kunnen zij beter multitasken dan ik?
Waarom kiezen verstandige mensen met een Nee/Nee sticker op hun brievenbus ervoor om zich bloot te stellen aan een eindeloze stroom reclame via Facebook? Hoe aanwezig is "the wisdom of the crowds" nog als je de reacties van lezers op sites als Nu.nl of de Telegraaf leest? En hoe komt het dat ze zo ontzagwekkend slecht kunnen spellen? Lucht het op om anoniem te roepen dat alle "hoge heren" per definitie "graaiers" zijn? En wat draagt al dat onbeholpen geroep in de digitale ruimte precies bij aan het welzijn van de samenleving?

Ok, rustig maar, ik ga gewoon weer kort door een bocht. Het zal de pijn in mijn rug zijn.

Als privépersoon weet ik het dus nog steeds niet zo. Dus heb ik maar besloten om deze cursus zo veel mogelijk als bibliotheekbaasje te volgen. Vandaar ook dat ik er een nieuw blog voor heb aangemaakt.
Het andere blog, dat ben ik. En dit blog, dat ben ik ook. Maar dan toch anders. Nou ja, in ieder geval is dat de bedoeling.

De Bibliotheek Langedijk gaat dit jaar ingrijpende keuzes maken. De aandacht, en de inzet van mensen en middelen zou best eens ernstig kunnen gaan verschuiven. Verschuiven van "Alles willen doen voor iedereen, zolang de uitleen maar blijft draaien" naar "Alles willen doen voor een aantal duidelijk omschreven groepen en nee, de uitleen is niet leidend meer".

Na 23Dingen zijn we een aantal toepassingen uit die cursus blijven gebruiken. Een blog, Twitter, Facebook en Hyves. Aan het begin van deze cursus ben ik benieuwd of we, als bibliotheek, over een paar weken manieren hebben gevonden om deze dingen beter te gebruiken. En of we, gezien de komende veranderingen een aantal nieuwe dingen hebben opgepikt die die veranderingen kunnen helpen, of misschien zelfs bespoedigen.

Ik hoop dat een aantal mensen ontdekken dat ze bloggen leuk vinden, dan hoef ik tenminste niet meer in mijn eentje radeloos naar een digitaal leeg vel te kijken. Ik ben nieuwsgierig naar Google+, en zeker de HangOut (schrijf je dat zo?), het zou het samenwerken met de bibliotheek Heiloo misschien kunnen bevrijden van een hoop heen en weer gerij. Over content curation heb ik al veel gelezen, op bibliotheekblogs. Vooral dat we dat moeten gaan doen enzo. De weinige uitwerkingen die ik ken vind ik tot nu toe redelijk gevaarloos en voor de hand liggend. Eens kijken of dat ook anders kan.

Nou ja, eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar de meeste dingen. Al zal de persoon van dat andere blog dat misschien weer ontkennen. Schizofrenie is een boeiende ziekte.

In het vliegtuig dat ons, helaas, terug zou gaan brengen uit Egypte zaten twee bruinverbrande, omvangrijke mensen naast elkaar in de rij aan de overkant. Toen ze eenmaal hun handbagage, die meer plek innam dan onze tassen die gewoon in het vliegtuigruim stonden, in de opbergruimtes hadden gestompt gingen ze zitten. Gelijktijdig pakten ze elk hun Appledingetje, deden oortjes in hun oren en spraken daarna gedurende de vijf uur durende vlucht geen woord meer met elkaar.

Ze zetten hun stoelen trouwens niet in de slaapstand.
Dat dan weer niet.